Dag 7

Het is alweer dag 7. De tijd vliegt voorbij. We hebben weer onze wekker gezet zodat we weer op tijd klaar staan voor een leuke dag. We hebben zoals elke ochtend gewoon thuis ontbeten. Maar in plaats van ’s middags brood eten, wilden we ook een keer op z’n Chinees lunchen. We gingen naar een klein zaakje om rijst te eten. Patrick wist alleen hoe je ‘rijst met ei’ kon zeggen, dus veel keus hadden we niet. Er was geen menukaart in het Engels of met plaatjes. We moesten een tijdje wachten, maar kregen toen ons bord. Een groot bord. Met veel rijst, echt veel. Het was eigenlijk niet bijzonder. Gewoon rijst met kruiden en ei. Maar het was wel echt heel lekker! En veel.

Vanaf hier gingen we door naar het Hulishan Fortress,  een parkje met oude kanonnen. Wij hadden dit in een filmpje over Xiamen gezien en wilden hier graag heen. Zelfs Patrick wist niet eens dat het bestond. Daar aangekomen moesten we entree betalen. Niet veel, maar nog altijd meer dan voor de musea ;)
Het was mooi om te zien, al die oude kanonnen, groot en klein. Er was ook een kanon waarmee je zelf ballen af kon schieten. Wij wilden dat ook wel doen. Je moest er wel geld voor betalen. En wij zijn hiermee erg opgelicht, kwamen we achteraf achter. Maar toen hadden we al betaald.
In het park stonden ook de “Dutch Canons”. We komen hier echt overal Nederlandse dingen tegen!

Even later stonden we bij een kanon op een heuveltje. Maar de mensen moesten hier van af. Het werd met linten afgezet. Er liep een man het heuveltje op en begon iets met een soort pannen te doen. Het leek er op dat er een soort show of demonstratie zou komen. Wij bleven staan en zagen dat er steeds meer mensen kwamen. Het was nu wel duidelijk dat er iets stond te gebeuren, maar wat? We bleven wachten en het duurde ondertussen best lang. Er stonden gigantisch veel mensen ondertussen, dus het moest wel iets spectaculairs zijn. Op een gegeven moment begon er muziek te spelen. In de verte zagen we mensen in gele en rode kostuums aan komen lopen. We zagen door de drukte niet veel, alleen wat vlaggen bewegen. Daar hebben we dus niet veel van meegekregen. Maar even later kwamen ze onze kant op. Wij stonden bij die heuvel te wachten. We hadden wat dat betreft wel goede plekken. Het was wel echt bizar om zoveel mensen op zo’n klein stukje te zien, allemaal met hun camera en/of telefoon.
De mensen in kostuum liepen de berg op en gingen hier verder met de show. Om het kanon heen. Ze lieten van alles zien en riepen Chinese dingen. Als laatste werd het vuur laten zien. Hiermee werd het kanon aangestoken. Er volgde een enorm harde knal met rook. Het was wel heel gaaf om te zien moeten we zeggen. Zelf denken we dat het niet helemaal echt kan zijn. Maar het was wel heel leuk gedaan.

Na dit alles hadden we alles toch wel gezien en gingen we weer terug. Bij de uitgang zagen we nog een waterval. We bleven hier even staan om te kijken en foto’s te maken. We zagen dat andere mensen ook foto’s wilden maken, maar wij stonden ervoor, dus liepen we opzij. Maar ze begonnen toen allemaal heel hard te lachen en te wijzen. Ze wilden helemaal geen foto’s van de waterval, maar van ons! Dus we liepen weer terug. Er kwamen allemaal mensen bij ons staan om met ons op de foto te kunnen. Patrick maakte hier ook foto’s van, maar niet voor lang. Hij moest er ook bij komen. De groep mensen werd steeds groter en groter. Iedereen wilde op de foto.

Toen we eindelijk door konden, liepen we nog even langs het nabij gelegen strand. Er waren allemaal mensen aan het zwemmen. Met kleding aan. Bijna niemand had zwemkleding. Niemand lag gewoon op het zand. Nu was er ook niet heel veel zon, maar het was wel warm en het regende niet. Maar de mensen hier willen absoluut niet bruin worden. Hoe witter, hoe mooier, vinden ze hier.
Een stukje verderop zagen we een bruidspaar. Ze waren foto’s aan het maken aan het water. Samen met een wit paard. Maar dit was niet eens het enige bruidspaar. Een stukje verderop kwamen we er nog een tegen. Dit schijnt ook heel normaal te zijn.

Terwijl we langs het strand liepen zagen we veel mensen met kokosnoten lopen, met een rietje erin. Toen we een kraampje zagen met deze kokosnoten, wilden wij er zelf ook een. We waren wel benieuwd hoe verse kokosmelk proeft. Ondertussen zagen we de mensen een kokosnoot openbreken en de kokos eruit halen. Eenmaal een slok genomen, kwamen we erachter dat het niet heel erg lekker is. Kleine slokjes gaat misschien wel, maar meer niet.

We gingen weer terug naar huis. En hier was de schoonmaakster langs geweest. Het was allemaal opgeruimd, schoongemaakt en onze kleren waren gestreken. Altijd leuk J

We gingen deze avond bij de Koreaan eten. Maar toen we daar zaten, zeiden we gelijk al dat dat niet bepaald onze tent is. We hadden net de menukaart gekregen en terwijl wij nog aan het uitvogelen waren wat wat is, stond de ober al te wachten op onze bestelling. En ze bleven echt staan wachten. Toen we hadden besteld kregen we alles wel al snel. Het vlees was rauw en we moesten het op de bakplaat in het midden zelf afbakken. Het eten was gelukkig wel lekker.

Terug naar huis lopend zagen we een Chinese albino. Hij was aan het bedelen voor geld en Natasja wilde hem graag wat geld geven. Hij zat daar niet alleen. Zodra we dichterbij waren, zagen we dat hij ook niet helemaal 100% was. We hadden nog nooit iemand zo blij gezien met geld.

’s Avonds zijn we gaan kaarten. Fleur wilde graag boeren bridge doen, dus dat deden we. Maar tijdens het kaarten zagen we ineens wat vliegen. En niet zomaar een vlieg of een mug. Nee, het was veel groter. We weten nog steeds niet precies wat het was, maar we denken een vliegende kakkerlak. En hij was echt groot! We hadden hem uiteindelijk gevangen, maar Natasja vond het zielig om hem dood te maken. We moesten hem dus uit het raam zien te gooien. Maar de ramen gaan hier maar een klein stukje open,  dus dit was ook nog een hele operatie. Patrick had hem bijna buiten, toen hij over zijn hand weer naar binnen liep. Hij schrok en trok zijn hand weg, waardoor het monster weer naar binnen vloog. Je kan je misschien wel voorstellen wat er gebeurde. 3 gillende keukenmeiden, die renden alsof er een olifant in de woonkamer stond. Het nadeel was alleen wel dat we hem nu kwijt waren. Na een tijdje zoeken en de halve woonkamer te hebben verbouwd hadden we hem weer te pakken. Maar hij mocht nog echt niet dood. Natasja heeft hem toen uiteindelijk naar buiten kunnen gooien. We konden weer rustig verder kaarten. Met de ramen en deuren gesloten.

Eenmaal in bed kwamen we erachter dat Natasja, ondanks de kleine hoeveelheid zon, deze dag is verbrand. Maar dat is alleen maar positief, want ja, daarna wordt het bruin ;)